De maandagmiddagshift is met vijf labradors in haar gelederen normaal gesproken al hard werken. Vanmiddag lag het strand vol met totaal verrotte stukjes drijfhout en blijkbaar is dat een delicatesse want werkelijk iedereen stond er van te schransen. Het is overigens een gegeven dat het verorberen van totaal verrotte stukjes drijfhout geen enkel positief effect heeft op de gezondheid van de hond, integendeel! Even heb ik geprobeerd de bende in het gareel te houden maar het was al snel duidelijk dat dit weinig kans van slagen had. Tijd voor plan B…
In looppas lokte ik iedereen naar de duinen, ver weg van het buffet. Daar diende zich al snel een volgend probleem aan. Er liep ineens een stevige knaap van een golden retriever in de roedel terwijl er geen baas te bekennen was. Nadat hij ons al onruststokend enkele honderden meters had vergezeld troffen we plotseling zijn baasje, op een kleedje onder een parasolletje, verscholen in het duin. De labradors onderwierpen meneers bezittingen direct aan een grondige inspectie, er kan tenslotte zomaar iets eetbaars tussen zitten, en de rest banjerde vrolijk over het kleedje terwijl mijn eigen Joep besloot dat dit hét moment was om de golden retriever te bestijgen. De meneer – die er in eerste instantie wat gelaten bij stond – vroeg nu of ik ‘die’ (Joep) bij me kon roepen en toen werden de dingen pas echt ingewikkeld want de golden bleek ook Joep te heten…
Na een chaotische minuut wist ik mijn Joep plus de rest tot de orde te roepen en verlieten we snel met z’n allen de plaats delict. Ginny ging voor de zekerheid natuurlijk wel nog even terug om zich ervan te overtuigen dat er echt niets te snaaien viel…
Opgelucht liet ik mij een triomfantelijke godslastering ontvallen toen de hele roedel weer in de bus zat.