Toen we vanmorgen het strand op kwamen stond er een werpstokkenmevrouw vrolijk met haar zombie hond pal voor de strandgang te ballen. Ik hield iedereen nog maar even aan de lijn en maakte een grote omtrekkende beweging. Toen ik er net voorbij dacht te zijn liep mevrouw ineens gezellig dezelfde kant op, ondertussen ballen alle kanten – vooral de onze – uitsmijtend. Ik besloot maar even te wachten om haar een lichte voorsprong te geven.
Onderwijl kwamen er vanaf de Pier twee paardenmeisjes onze kant op gehuppeld dus hield ik de roedel nog iets langer aangelijnd tot ook zij voorbij waren. In het voorbijgaan werden we netjes begroet en bedankt door de dames. ‘Zo kan het dus ook!’ dacht ik nog bij mezelf.
De werpstokkenmevrouw had inmiddels een redelijke voorsprong dus ik gooide de hele bende los en het feest kon beginnen. We hadden nog geen honderd meter gelopen toen de werpstokkenmevrouw zich plotsklaps omdraaide en de bal onze kant uit wierp. Ik bewoog snel richting de branding en riep iedereen met me mee. Mevrouw liep stevig door en gooide de bal nog een keer, nu midden in de roedel. Joep had hem als eerste. ‘Hé’ werd er naar me geroepen ‘hij heeft de bal gepikt’. Ik bedankte haar beleefd voor de bal en voor ik het wist was ik een ‘eikel’. Omdat ik de beroerdste niet ben ruilde ik de bal met Joep voor een frolicje en gaf hem terug aan mevrouw. ‘Ik heb ook recht om hier te lopen’ probeerde ze nog maar het was al te laat, ik gaf haar de blik! Gelukkig voor haar droeg ik een zonnebril anders had het nog eens slecht met haar kunnen aflopen.
Vrolijk wandelden wij verder. Net toen ik een gezellig frolic-momentje wilde inlassen met z’n allen zag ik de twee beleefde paardenmeisjes van daarnet met de snelheid van het licht op ons afstormen. In volle galop denderden ze dwars door de roedel. In een reflex nam ik een duik naar Pacha (notoire paardenjager), greep hem bij zijn tuig terwijl ik met de lange lijn van Dirk tussen mijn tanden geklemd de rest bij me probeerde te roepen maar dat laatste was uiteraard totaal kansloos, binnen een paar seconden was de hele roedel aan de horizon verdwenen. Niemand heeft ooit nog iets van ze vernomen….