Stukken enerverender zelfs…
De middagploeg mocht uit wandelen op het strand van Monster.
Zoals gewoonlijk smeerde Dirk hem binnen vijf minuten en hij nam ditmaal voor de gezelligheid de halve roedel mee.
Het koste even een sprintje en wat moeite maar ik wist iedereen – zelfs Dirk – weer bij de club te krijgen en koers te zetten richting Zandmotor. Halverwege vond Molly dat zij aan de beurt was om hem te smeren. Iedereen die net nog niet met Dirk was ontsnapt zag nu zijn/haar kans schoon en ik kon sprint nummer twee inzetten, mét succes gelukkig!
Herenigd kuierden wij verder langs de branding. De hemel werd ondertussen steeds donkerder en het begon een beetje te regenen. En het begon hard te regenen. En het begon nog harder te regenen. En het begon een beetje te hagelen. En het begon hard te hagelen. En het begon nog harder te hagelen. En toen zag ik nog net Hana heel in de verte onder het prikkeldraad door de duinen in rennen. telkens als ik haar riep ging zij er verder vandoor. Ik lijnde als de sodemieter de rest aan en zette de hele meute vast aan een paal. Samen met Joep klom ik het duin op en eenmaal boven ontvouwde zich een eindeloos landschap van helm dat drie keer hoger stond dan een frans bulldogje. Op mijn geroep kwam geen respons en van eerdere ‘escapes’ wist ik al dat Hana zich prima kan verstoppen en dat je dan kunt roepen wat je wilt zonder dat ze zich laat zien…
Het leek me verstandig de eigenaren te bellen omdat ik haar hier nooit zou gaan vinden. Mijn telefoon was inmiddels echter zo nat dat het touchscreen er de brui aan had gegeven dus er viel weinig te bellen. Verder zoeken dus maar.
Zigzaggend doorkruisten we de vlakte. Na een minuutje of twintig vonden we haar, verscholen in een pol helmgras! Ze moet ons inderdaad al die tijd hebben horen zoeken zonder tevoorschijn te komen – het loeder! – maar nu was ze toch uitzinnig van vreugde dat we haar vonden.
Snel afgedaald naar de rest van de roedel die als beloning voor het geduldige wachten mijn weekvoorraad frolicjes mocht verdelen. Moe geavonturierd liepen daarna we met alle boefjes aangelijnd terug naar de bus. Zodra we daar aankwamen stopte het met regenen…
U begrijpt dat ik niet veel heb kunnen filmen, het beetje wat er is heb ik in onderstaande video aan elkaar geplakt, de helft onscherp wegens een drijfnatte telefoon:
De concurrentie wreef het er overigens ook nog even lekker in en stuurde – niet gespeend van enig leedvermaak – dit vanaf het Zwarte Pad:
